سر   ِگلدسته چو  گل   بود  بلال حبشی
عشق   را  مرتبه     افزود    بلال حبشی

تا به  سرچشمه ی توحید و نبوّت  برسد
راه    پیمود    و    نیاسود    بلال حبشی

متجلّی  همه   جا   نور  خداوندی    دید
دیده  با شوق  چو بگشود بلال حبشی

بود آن برهه که در قید اسارت، یک دم
روح     آگاه      نفرسود   بلال حبشی

آنقدر گفت احد تا که به احمد پیوست
داشت چون طالع مسعودبلال حبشی

روز و شب نور خدا دید در آیینه ی دل
راه  توحید   چو     پیمود بلال حبشی

یافت با لطف خدا درصف اصحاب کبار
رتبه ای شامخ و محمود بلال حبشی

بود   از   مأذنه   گلبانگ اذانش جاری
پاک  و  شفاف تر  از رود بلال حبشی

آهنین عزم و حقیقت طلب و حق باور
بود    با    یاری    معبود بلال حبشی

غوطه در بحر ولای نبوی زد تا یافت
عاقبت   گوهر مقصود بلال حبشی

بود در خاطره ی دشت دل انگیز ولا
رود   را  جاری  مشهود بلال حبشی

یار  حق   بود همه عمر ، ره باطل را
روزو شب کردچومسدودبلال حبشی.